Běła Serbiska

Běła Serbiska - pózdatna pradomownja Serbow pśed jich wandrowanjom na pódpołudnjo w VII stolěśu našeje ery.

Pśez VI stolěśe n.e. Łužyski Serby su wókněžyli ceły region mjazy rěkami Bobr, Kwisa a Odra na pódzajtšu, a rěkami Solawa a Łobjo na pódwjacorju. Na pódpołnocy su žyli samo do Barlinja.

Fredegarowa chronika pišo wó Derwanje - wójwoźe rodu Surbjow a kněžarju połobskich Słowjanow. W 30. lětach VII stolěśa Franki su proběrowali wókněžyś sebje rody Surbjow, pak pó pórazce Frankow pód Wogastisburgom, Derwan jo pśizamknuł swój kraj k Wjerchojstwu Sama.

Konstantin Porfyrogenitus pišo wó měnju Běła Serbiska w wuźěle De administrando imperio. Groni how, až wóna jo lažała w zemji Boika, kenž jo identifěcerana z Bohemiu, zemju Bojow. Twarźi tek, až jo granicowała z Běłeju Chorwatsku a Kralojstwom Frankow. Dla togo až Běła Chorwatska jo wótźělowała ju wót Hungorskeje, toś Běła Serbiska jo musała lažeś dalej na pódpołnocny pódwjacor. Dokulaž Konstantin groni, až su byli Běłe Serby pogany, toś jich domownja jo musała byś w cas jego žywjenja wen bliskosći kśesćijaństwa.

Nestor Kijewski pišo w swojej Powěsći zachadnych lět z 1113 lěta w drugem źěle Wó słowjańskich rodach, až su w ranem srjejźowěku Běłe Chorwaty, Serby a Chorutany (snaź how źo wó źeł tych rodow, nje cełosć), dokulaž su jich napadnuli Franki, wóni su pśejšli z swojich zemjow nad Dunajom. Zazdaśim su sedli nad Wisłu, a su se pomjenowali Lachy. Te su se pón pomjenowali Polany, Lutice, Mazowšany, Pomorjany.

Nestor opisuje w swojej Powieści minionych lat z 1113 roku w części drugiej "O narodach słowiańskich", jak to we wczesnym średniowieczu Biali Chorwaci, Serbowie i Chorutanie (zapewne chodzi tu o część tych plemion, a nie całość) w wyniku najazdu Włochów[3] przenieśli się ze swoich naddunajskich terenów i osiedli nad Wisłą przezwawszy się Lachami, a ci następnie przezwali się Polanami, Lucicami, Mazowszanami, Pomorzanami.

Žrědła

</reference>