Handrij Zejler: Rozdźěl mjazy wersijami

'''Handrij Zejler''', nimski Andreas Seiler (roź. 1. februara [[1804]] w Słonej Boršći w Sakskej pla [[Budyšyn]]a w [[Górna Łužyca|Górnej Łužycy]] – wum. 15. oktobra 1872 we Łazu pla [[Wórjejce|Wórjejc]] w Górnej Łužycy) jo był górnoserbski basnikaŕ a ewangeliski faraŕ. Won płaśi ako załožaŕ modernego serbskego basnistwa a jo ako lyrikaŕ głowny zastupnik serbskeje romantiki.

Handrij Zejler jo se naroźił ako syn chudego budkarja a studnjarja Jana Zejlera. Južo jogo starki Jan Jakub Zejler (roź. 1746) jo śěgnuł z Bolborc do SłonejSłoneje BoršćiBoršće, źož won jo se ženił<!-- z Pětru Rjenču-->. Ze ženja su dostali tśi źiśi: Jan, Hana a Michał. Jan Zejler jo se naroźił dnja 30. nowembra 1767 a zemrěł dnja 26. septembra 1844; won jo se zalubował do Marje (13.4.1773-18.8.1847). Zgromadnje wonej stej teke měłej tśi źisi: nejpjerwjej Handrij (1804), pótom źowku Marju a syna Jana Michała (1806-1811).

Wjas Słona Boršć jo měła wjele kraja: 350 hektarow a w lěśe 1837 jano 148 luźi jo tam bydliło, a to 86 ewangeliskich a 62 katolskich. Burske žywjenje, wuska zwězanosć z rolu, rolnikarske źěła a swěźenje su wobwliwowali mysli wobydlarjow w takem casu a su dostali swój wuraz w jich wobraznej serbskej rěcy. To jo był swět, w kótarymž Handrij Zejler jo wótrosł. Jogo bajki wobrazuju burske žywjenje a serbske ludowe spiwy su dalej pěstowali a spěchowali jano z nejwětšym spiwarjomspiwaŕjom.

Swoju domownju Zejler jo lubował, což wón jo w młodych lětach ducy ze SłonejSłoneje BoršćiBoršće wuraz dał w [[serbska hymna|serbskej hymnje]] '''''Na serbsku Łužycu''''':