Monika Słokowa

Monika Słokowa, nim. Monika Sloka (roź. Bukec, pózdźej Pawlowa a Słokowa^[1], 28. januara 1936 w górnoserbskich Pěskecach) jo serbska awtorka, pśełožowaŕka a zestajaŕka knigłow. Wóna jo źěłała ako redaktorka Nowego Casnika a Pratyje. W 1965 jo dostała cesne znamuško Domowiny^[2].

Publikacije

1973: Surowa štrofa. Humor Dolnych Serbow, zestajałej Wylem Bjero a Monika Pawlowa (=Słokowa), Budyšyn
1976: Spokojom, wulicowańko, w: Griby pytaś. Antologija dolnoserbskeje literatury, zest. Ingrid Naglowa a Fryco Libo, Budyšyn
1980: Marija-Magdalena, wulicowańko, w: Lubosć pytaś. Antologija dolnoserbskeje literatury, zest. Ingrid Naglowa, 117 b.
1984: Surowa štrofa. Humor Dolnych Serbow, zestajałej Wylem Bjero a Monika Pawlowa (=Słokowa), Budyšyn (druge wudaśe)
1985: Rože za starku, [w:] Dejm hyšći bomki sajźaś. Antologija dolnoserbskeje literatury, Budyšyn
1989: Mariny prědny dowol, [w:] Na mjazy. Antologija dolnoserbskeje literatury, Budyšyn
1999: Kumpanki kulowaty narodny źeń, wulicowańko, w: Źiw se njewospjetujo. Antologija dolnoserbskeje proze, wudała Ingrid Hustetowa, Budyšyn
2008: Tśi lustne spomnjeńki na ceptarja Riza, Jadno wócko buźo glědaś a to druge spaś, Žeńska na wuběgach [w:] Ze žywjenja na lanźe: pratyjarje wulicuju, Budyšyn.

Pśełožki do dolnoserbšćiny

1981: Handrij Zejler, Kuntworki graju: basni a spěwy za źěśi, pśełožyła z górnoserbšćiny m. dr. Monika Słokowa

Nóžki

Literatura

Awtorki a awtory, [w:] Źiw se njewospjetujo. Antologija dolnoserbskeje prozy, wudała Ingrid Hustetowa, Budyšyn, b. 152.

[1] wud. Elka Tschernokoshewa a Fabian Jacobs Über Dualismen hinaus: Regionen - Menschen - Institutionen in hybridologischer Perspektive, b. 151.

[2] Lisćina wuznamjenjonych cesnym znamuškom Domowiny 1958-1989

[1]

[2]